Ὁ Γεώργιος Δροσίνης γεννήθηκε στὴν Ἀθήνα στὶς 9/21 Δεκεμβρίου 1859^. τὸ σπίτι του στὴν Πλάκα, γωνία τῶν ὁδῶν Ἀδριανοῦ καὶ Θέσπιδος, σώζεται ἴσαμε σήμερα. Πέθανε στὴν Ἀθήνα στὶς 3  Ἰανουαρίου 1951. Ὁ πατέρας του, Χρῆστος Δροσίνης, καταγόταν ἀπὸ τὸ Μεσολόγ­­γι καὶ ὁ παππούς του, γνωστὸς ὡς Καραγιῶργος, ἐπικεφαλὴς δικοῦ του σώματος, ἔλαβε μέρος στὴν ἔξοδο τοῦ Μεσολογγίου, ὅπου καὶ φονεύθηκε. Ἡ μητέρα του Ἀμαλία, ἦταν γόνος τῆς οἰ­κογέ­νει­ας Πετροκόκκινου, γνωστῆς ἐμπορικῆς οἰκογένειας ἀπὸ τὴν Χίο.

Στὴν Ἀθήνα ἐγκαταστάθηκε ὁριστικὰ τὸ 1888, ὁπότε ἀνέπτυξε πολύπλευρη δρα­στη­ριό­τητα. Τὸν διέκρινε πάθος παιδείας, ἀγάπη πρὸς τὸν πολιτισμὸ καὶ τὴν πρόοδο τοῦ Νέου Ἑλ­ληνισμοῦ, ἕνα πάθος ποὺ τὸ ὑπηρέτησε ὡς ἰσόβιος Γραμματεὺς τοῦ ΣΩΒ καὶ ὡς Γενικὸς Ἐπι­θε­ωρητὴς τῆς Δημοτικῆς  Ἐκπαιδεύσεως στὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας, ὅπου ὑπηρέτησε ἀπὸ τὸ 1908 ἕως τὸ 1926, μὲ μιὰ διακοπὴ δύο ἐτῶν, 1920-1922, καὶ βέβαια ὡς ἐκδότης περιοδικῶν, ἡμερολογίων καὶ ἐφη­μερίδων.

Στὸ πλαίσιο τοῦ ΣΩΒ δραστηριοποιήθηκε στὴν ὀργάνωση καὶ διεξαγωγὴ τοῦ «Πρώτου ἐν  Ἑλ­λάδι Ἐκ­παι­δευ­τικοῦ Συνε­δρίου» τὸ 1904 στὴν Ἀθήνα, ὅπου ἔλαβαν μέρος 1000 περίπου ἐκπαι­δευ­τικοί ἀπὸ τὸν κυρίως Ἑλλαδικὸ χῶ­ρο καὶ ἀπὸ τὸν μείζονα Ἑλληνισμό: ἀπὸ τὴν Μακεδονία, τὴν Θρά­κη, τὴν Ὀδησσό, τὴν Κωνσταντινούπολη, τὴν Σμύρνη, τὴν Αἴγυπτο καὶ τὴν Κύπρο. Εἶ­ναι ἐπίσης ὁ εἰση­γη­τὴς τῆς ἵδρυσης Τεχνικῆς Σχολῆς καὶ ἀπὸ κοινοῦ μὲ τὸν Δημήτριο Βικέλα συνέβαλαν στὴν ὑλο­ποίηση τῆς πρότασής του μὲ τὴν ἵδρυση τῆς Σεβαστοπουλείου Ἐργατι­κῆς Σχολῆς (1908) μὲ δω­ρεὰ ποὺ ἐξασφάλισαν ἀπὸ τὸν Κ. Σε­βαστόπουλο. Ἀποφασιστικῆς σημα­σίας θεωρεῖται καὶ ἡ συμμετοχή του στὴν ἵδρυση τοῦ Οἴ­κου Τυφλῶν στὴν Καλλιθέα (1906).

Ἀπὸ τὴν θέση του στὸ  Ὑπουργεῖο Παιδείας συνέβαλε στὴν ὑλοποίηση τῆς ἰδέας τοῦ καθηγητῆ τῆς Γλωσ­σολογίας Γ. Χατζιδάκι γιὰ τὴν συγκρότηση καὶ ἔκδοση τοῦ Ἱστορικοῦ Λεξικοῦ τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης, τὸ ὁποῖο ἀπὸ τὸ 1926 πέρασε στὴν ἁρμοδιότητα τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν. Ἵδρυ­σε ἐπίσης τὸ Γραφεῖο Σχολικῆς  Ὑγιει­νῆς (1908). Τὸ 1914 μετακινήθηκε στὸ Γραφεῖο Γραμ­μά­των καὶ Καλῶν Τεχνῶν, ἀπ’ ὅπου συνέβαλε στὴν ἀνα­διορ­γάνωση τῆς Ἐθνικῆς Πινακοθήκης, τῆς Ἐθνι­κῆς Βιβλιοθήκης, τῶν Γενικῶν Ἀρχείων τοῦ Κράτους, στὴν ἵδρυ­ση νέων τοπικῶν Ἀρχείων, στὴν σύσταση Λαογραφικοῦ Ἀρχείου, στὴν ἀναδιάταξη τοῦ Ἐθνικοῦ Μουσείου τῶν Κοσμητικῶν Τεχνῶν καὶ στὴν θέσπιση τοῦ Ἀριστείου τῶν Γραμμάτων καὶ Καλῶν Τεχνῶν.

Ἔντονη ἦταν η δραστηριότητα τοῦ Δροσίνη καὶ στὸν ἐκδοτικὸ τομέα. Ὑπῆρξε διευθυντὴς τοῦ σημαντικοῦ γιὰ τὰ νεοελληνικὰ γράμματα περιοδικοῦ Ἑστία, ἀπὸ τὸ 1888 ἕως τὸ 1894 (τὴν διετία 1888-1890 τὸ διηύθυνε ἀπὸ κοινοῦ μὲ τὸν Ν. Γ. Πολίτη) καὶ τὸ ὁποῖο ἀπὸ τὸ 1895 περιῆλθε στὴν διεύθυνση τοῦ Γρ. Ξενόπουλου, ὁπότε καὶ σταμάτησε ἡ κυκλοφορία του. Τὸ 1890 ἐξέδωσε ἀπὸ κοινοῦ μὲ τὸν Δημ. Κακλαμάνο καὶ τὸν Θέμο Ἄννινο τὴν ἐφ. Τὸ Ἄστυ, ἀπ’ ὅπου, μέσα σὲ μικρὸ χρονικὸ διά­στη­μα, ἀναχώρησε καὶ τὸ 1894 ἵδρυσε τὴν ἐφ. Ἑστία (κυκλοφόρησε στὶς 6 Μαρτίου 1894), ἡ ὁποία ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 1898 περιῆλθε στὰ χέρια τοῦ Ἀδώνιδος Κύρου καὶ λειτουργεῖ ἕως σήμερα. Τὸ ἔτος αὐτὸ ὁ Δροσίνης ἐξέδωσε ἕνα νέο περιοδικό, τὴν Ἐθνικὴ Ἀγωγή, προβάλ­λον­τας τὴν ἀνάγκη ἵδρυσης νέων σχολείων, τὸν διορισμὸ δα­σκάλων, τὴν ἀνα­νέωση τῶν σχολι­κῶν προγραμμάτων καὶ τὸν ἐμπλουτισμὸ τῶν σχολείων μὲ ἐποπτικὰ μέ­σα. Ὁ Δρο­σί­νης ἐξέδωσε ἐπί­σης τὸ ἡμερολόγιο Νέα Ἑλλὰς (1894, 1896 ἀπὸ κοινοῦ μὲ τὸν Γ. Κασδόνη) καὶ τὸ μα­κρόβιο καὶ πολὺ ἀξιόλογο γιὰ τὰ περιεχόμενά του Ἡμερολόγιον τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος (1922-1936), ὅπου καὶ συνεργασίες σημαντικῶν λογίων τῆς ἐποχῆς τοῦ Με­σοπολέμου. Συμμετεῖχε ἐπίσης στὴν ἔκδο­­ση τοῦ περιοδικοῦ Εἰκονογραφημένη τῆς  Ἑλλάδος (1925). Ἐπιμελήθηκε τὴν ἔκδοση τῶν Λόγων τοῦ Ἐπ. Δεληγιώργη τῆς περιόδου 1863-1877 (1880), τῶν Ἀπομνημονευμάτων τοῦ Συγγροῦ (3 τό­­μοι, 1908), τῶν ἐπιστολῶν τοῦ Γ. Νάζου. Τὸ 1884 εἰσήχθη στὴ Μέση  Ἐκπαίδευση τὸ τρίτομο ἔργο του Νεοελληνικὰ Ἀναγνώσματα γιὰ τὴν διδασκαλία τῆς Νεο­ελ­ληνικῆς Λογοτεχνίας. Τὸ 1926 διορί­σθη­­κε μέλος τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν μαζὶ μὲ τὸν Κωστῆ Παλαμᾶ καὶ ἄλλους.

Ὁ Δροσίνης στὸν χῶρο τῆς λογοτεχνικῆς δημιουργίας εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς σημαντικοὺς ἐκ­προ­σώπους τῆς λεγομένης γενιᾶς τοῦ 1880. Καλλιέργησε τὸν ποιητικὸ καὶ τὸν ἀφηγηματικὸ λό­­γο. Ἔγραψε ἀπομνημονεύμα­­τα καὶ ἄρθρα σὲ περιοδικὰ καὶ ἐφημερίδες γιὰ τὴν ἐκπαίδευση καὶ τὸν πολιτισμὸ (Ἀκρόπολις, Ἀθήνησι καὶ Ἑστία). Τὸ ἔργο του ἐκδόθηκε ἀπὸ τὸν ΣΩΒ, σὲ 12 τό­μους μὲ τὴν Φιλολογικὴ ἐπι­μέλεια τοῦ Γιάννη Παπακώστα. Στοὺς τρεῖς πρώτους τόμους ἐμ­πε­ριέ­χεται ἡ ποίηση (Ἱστοί Ἀράχνης, Γαλή­νη, Φωτερὰ Σκοτάδια, Κλειστὰ Βλέφαρα, Φευγάτα Χελιδό­νια κ.ἄ.), στοὺς ἑπόμενους τρεῖς ὁ ἀφηγηματικὸς λό­­γος (Ἀγροτικαὶ Ἐπιστολαί, Ἀμαρυλ­λίς, Τὸ βοτάνι τῆς ἀγάπης, Ἔρση). Ἀκολουθεῖ τὸ ἀπομνημονευματικό του ἔργο (τόμ. 7ος καὶ 8ος) – ἕνα εἶ­­δος ἀναμνήσεων καὶ ἀναπαράστασης τῆς κοινωνικῆς καὶ πνευματικῆς ζωῆς ἀπὸ τὰ νεανικά του χρό­νια ἕως τὴν δεκαετία τοῦ 1940, ἡ ὁποία ἀποτυπώνεται καὶ στὰ χειρόγραφα ἡμερολό­γιά του, ποὺ δημοσιεύονται στὸν ἔνατο τόμο. Τοὺς ὑπόλοιπους τρεῖς τόμους συναπαρτίζουν ἐκλαϊ­κευ­τικὰ ἀναγνώ­σμα­τα μὲ τοὺς τίτλους Οἱ Τυφλοί, Τὸ Ψάρεμα, Αἱ μέλισσαι, Αἱ ὄρνιθες κ.ἄ., καθὼς καὶ διάφορα ἄρθρα καὶ συνεντεύξεις στὸν Τύπο.